بیان مسأله

بیان مسأله این پژوهش دارای یك هدف اصلی می باشد. هدف اصلی: تأثیر موسیقی درمانی در درمان بیماری افسردگی می باشد. افراد مبتلا به افسردگی ممكن است از روشهای غیر دارویی برای تعدیل افسردگی و ناتوانی خود آگاهی نداشته باشند. روشهای غیردارویی مانند موسیقی درمانی می تواند یك عامل موثر برای افزایش سطح توانمندی و كاهش افسردگی و ناتوانی مربوط به آن باشد كه پرستاران و درمانگران به آسانی می توانند كاربرد آن را به بیماران آموزش دهند.

با توجه به موارد فوق این تحقیق به بررسی اثر موسیقی بر افسردگی می پردازد. اساس و پایه تكنیكهای مورد استفاده در این مطالعه بر پایه مطالعات پیشینی بوده كه آهنگ، سبك و صمیمیت موسیقی را به عنوان عامل موثر در نفوذ موسیقی بر روی فرد می دانسته اند.(دیوس وتات 1998، دیویس 1992، گازتا 1989،‌ هانسر 1990، چور 1993). موسیقی به عنوان عاملی پرانر‍ژی و شاد تصور می شود كه در بالا بردن دماغ و حوصله از طریق رها سازی فرستنده های عصبی موثر است. (بارلت، كافمن و اسملتكاپ 1993)، در حالی كه موسیقی به عنوان عاملی آرام كننده یا تسكین بخش تصور می شود كه درد را از طریق غدد اعصاب و در درجه دوم از طریق تحریك سیستم عصبی پاراسمپاتیك كاهش می دهد. (گود ات آل 1999) . به علاوه موسیقی مأنوس كه مفهومی شخصی برای افراد دارد به نظر می رسد كه به تصورات تعالی یافته كمك می كند (گازتا 19998، چور 1993) .